Het is 6 uur. Met een schok schrik ik wakker van de wekker. Wát een waardeloze nacht was het weer. Hoe kom ik deze dag door? Ik ben gewoon nog zó moe. Ineens besef ik weer waarom ik wakker lag. Shit, het is vandaag. Nog voor ik opsta, voel ik de stress al door mijn lijf gieren. Pijn in mijn buik. Niet aan denken, niet aan denken. Al struikelend strompel ik uit bed richting de douche. Als ik aangekleed ben, maak ik de kinderen wakker. De ratrace van een nieuwe week kan beginnen.
Ik haast me met het klaarmaken van het ontbijt. Hoe eerder ik op mijn werk ben, hoe beter. En terwijl de kinderen natuurlijk weer tegensputteren met het ontbijt, voel ik de vertrouwde hoofdpijn weer opkomen. Koffie, ik heb koffie nodig. En paracetamol, dat ook.
‘Suus, breng jij de kinderen naar school?’ vraagt mijn man als hij beneden komt. ‘Ik kan écht geen minuut te laat komen vandaag.’
Klotezooi.
Daar had ik niet op gerekend. Alsof het voor mij wel oké is om te laat te komen. Zak. 🤬
‘Ja, is goed joh.’ Een vluchtige kus en weg is ie. Misschien als de kinderen 👱♂️👱♀️ een beetje opschieten dan. Ja tuurlijk. Alsof mijn kinderen kunnen opschieten. Treuzelen zijn ze beter in. In het begin vraag ik het nog lief en echt, ik probeer geduldig te zijn. Maar als mijn jongste van 8 dan begint te dreinen, verlies ik mijn geduld.
Ik val (alweer) uit en (fijn): ze begint nog te huilen ook.
Kusje erop. 👄
Nee, mama bedoelde het niet zo.
Jassen aan en gaan nu. Ik voel me rot en schuldig dat ik geen lievere moeder kan zijn en dat ik tegenwoordig zo vaak tegen de kinderen uitval.
Als de kinderen gedropt zijn, volgt de volgende uitdaging. File. Hoe kan het ook anders met dit weer. Het geeft me de tijd om na te denken over vandaag en wat me te wachten staat. We hebben een belangrijke teammeeting om 10 uur en ik moet mijn bevindingen presenteren. Er is alleen één groot probleem en dat is dat ik het nog niet af heb. De laatste weken zat ik vaker naar buiten te staren dan dat er iets uit mijn handen kwam. Ik snap niet hoe het komt, maar ik kan tegenwoordig gewoon niet meer dénken! En soms denk ik zelfs dat ik gek word.
Mijn hart bonkt harder als ik aan mijn werk denk. Sinds mijn collega 8 maanden geleden thuis kwam te zitten met een burn-out, komt alles op mij neer. Mijn al zo drukke baan groeide me langzaam boven het hoofd. De afgelopen maanden heb ik geploeterd om deadlines te halen. Ik heb zelfs – heel voorzichtig – hulp gevraagd aan mijn manager Kees. Maar nee, Kees vertelde me dat er geen budget was voor extra handen. Kees zei me nog dat dat voor zo’n harde werker toch zeker geen probleem kon zijn? Ik voelde me gestreeld want ja: ik ben nou eenmaal een harde werker. En al helemaal geen watje. Dus eigenlijk had ik geen keus dan nóg harder te werken. Alles wat me overdag niet lukte, deed ik in de avonduren en soms ook op zondagen.
Maar eerlijk? Ik werd steeds vermoeider. Ik dacht dat de vakantie dat wel zou oplossen. Niet dus. Vaak ga ik na een werkdag met pijn in mijn schouders en nek weer naar huis. Totaal geen puf meer voor wát dan ook.
Maar ik moet.
Ik MOET. 💪
Ik kán niet toegeven aan dat stemmetje in mijn hoofd. Dat stemmetje dat me zegt dat het eigenlijk niet goed met me gaat. 😥
En nu moet ik dadelijk gaan vertellen dat het niet af is, die presentatie. Ik – die altijd alles perfect doe – moet nu in een teammeeting gaan vertellen dat mijn presentatie niet gelukt is. Ik kan de schaamte al voelen als ik me voorstel hoe ze naar me zullen kijken. Ik kreeg het gewoon niet voor elkaar.
Wat moet ik doen? WAT?
Nee, niet huilen, niet huilen. 😭 Kom op, doorzetten, dat kan ik goed. Niet aanstellen. Negeer die klote hoofdpijn en dat mijn hart bijna uit mijn borstkas stampt. Doorgaan.
En dan gebeurt het. Ik voel me echt niet goed worden. Alles draait om me heen. Ik stuur de auto nog net op tijd veilig naar de kant van de weg.
Ik adem snel, zo snel. Is dit nou hyperventileren?
Oh God, wat moet ik doen? Waar ben ik? Ik WIL niet naar mijn werk.
Ik KAN het niet! Ik wil maar één ding en dat is naar huis.
Naar bed. Onder de dekens kruipen en niets meer hoeven.
Niemand meer zien. Oneindig slapen.
Ik kan niet meer.
Het is op. Het is écht helemaal op. 😢
Herkenbaar?
Heb je nog geen burn-out, maar is dit wel herkenbaar voor je? Oei oei. 🤦♀️ Dan is dit een goed moment om jezelf 3 petsen in je gezicht te verkopen. Niet te hard natuurlijk. 🤭 Maar wel zo dat je nu even bij de les bent. Want weet je?
Als je NU stress of stressklachten hebt en té vaak vermoeid bent, kan ik je helpen om een burn-out te voorkomen.
En zonder jou persoonlijk te kennen, één ding weet ik heel zeker:
jij wilt geen burn-out.
Schrijf een reactie