Die avond kwam ik thuis terwijl mijn vrouw net het eten op tafel zette. Ik pakte haar hand en zei: “Ik wil je iets vertellen.” Ze ging zitten en at rustig verder. Opnieuw zag ik de pijn in haar ogen. Ineens wist ik niet meer wat te zeggen. Maar ik moest haar laten weten wat ik wilde. “Ik wil scheiden.” Mijn woorden leken haar niets te doen. Wel vroeg ze me zachtjes: “Waarom?”.
Ik gaf geen antwoord. Dit maakte haar boos. Ze gooide haar bestek op tafel en schreeuwde naar me: “Jij bent geen man!”. Die avond zeiden we niets tegen elkaar. Ze huilde. Ik begreep dat ze wilde snappen wat er met haar huwelijk was misgegaan. Maar ik kon haar geen goed antwoord geven. Ik had mijn hart verloren aan Jane. Ik hield niet meer van haar. Ik had alleen medelijden met haar.
Met een groot schuldgevoel stelde ik onze scheidingspapieren op waarin stond dat ze het huis, onze auto en 30% van mijn bedrijf zou krijgen. Ze keek ernaar en verscheurde het. De vrouw die 10 jaar van haar leven met mij gedeeld had, was een vreemde voor me geworden. Ik voelde spijt voor haar verloren tijd en energie, maar kon niet terugdraaien wat ik gezegd had omdat ik zo van Jane hield. Uiteindelijk huilde ze hardop, wat ik verwachtte dat zou gebeuren. Voor mij was dit uiteindelijk een opluchting. De scheiding die mij al weken en weken had beziggehouden, leek nu echt te gaan gebeuren.
De volgende dag kwam ik laat thuis en trof haar schrijvend aan tafel. Ik at niet, maar ging meteen naar bed. Ik viel snel in slaap omdat ik doodmoe was na een volle dag met Jane. Toen ik even wakker werd en bij haar ging kijken, was ze nog aan de tafel aan het schrijven. Het deed me niets en ik ging weer terug naar bed.
De volgende ochtend gaf ze mij haar scheidingsvoorwaarden. Ze wilde niets van me hebben, behalve een maand de tijd tot de scheiding. Ze vroeg of we in deze maand ons best konden doen om alles zo normaal mogelijk door te laten gaan. Haar reden was simpel: onze zoon had examens en ze wilde niet dat onze huwelijksproblemen nadelig voor hem zouden zijn.
Dit was natuurlijk okay voor mij. Maar er was nog iets. Ze vroeg of ik nog wist hoe ik haar over de drempel had gedragen tijdens onze trouwdag. Ze wilde dat ik haar voor de komende maand elke ochtend van de slaapkamer tot over de drempel van de voordeur zou dragen. Ik dacht dat ze gek was geworden. Ik stemde toch in om onze laatste dagen samen tot een goed einde te brengen.
Ik vertelde Jane over de scheidingsvoorwaarden van mijn vrouw. Ze lachte hardop en vond het absurd. “Het maakt niet uit wat voor trucjes ze bedenkt, ze zal toch de scheiding moeten accepteren,” zei ze smalend.
Mijn vrouw en ik hadden geen lichamelijk contact meer gehad sinds ik gezegd had dat ik wilde scheiden. Dus toen ik haar de eerste dag naar buiten droeg, waren we allebei een beetje onhandig. Onze zoon juichte achter ons: “Papa houdt mama in zijn armen!”. Zijn woorden raakten me. Vanuit de slaapkamer door de woonkamer, door naar de voordeur… ik droeg haar in mijn armen voor zo’n 10 meter. Ze sloot haar ogen en zei zachtjes: “Vertel onze zoon niet over de scheiding”. Ik knikte, maar voelde me iets geïrriteerd. Ik zette haar buiten de voordeur neer. Ze liep door naar de bushalte om naar het werk te gaan. Ik reed naar kantoor.
Op de tweede dag voelde het al iets minder vreemd aan. Ze leunde tegen mijn borst. Ik rook haar geur. Ik bedacht dat ik deze vrouw al een tijdje niet goed meer had bekeken. Ik realiseerde me dat ze niet jong meer was. Ze had fijne lijntjes op haar gezicht en ze werd al wat grijs. Ons huwelijk had zijn sporen nagelaten. Voor eventjes vroeg ik me af wat ik haar aandeed.
Toen ik haar op de vierde dag optilde, voelde ik een gevoel van intimiteit terugkeren. Dit was de vrouw die ruim 10 jaar van haar leven aan mij had gegeven. Op de vijfde en zesde dag realiseerde ik me dat onze intimiteit weer groeide. Ik vond het fijn en verwarrend tegelijkertijd. Ik vertelde Jane niets.
Dagen en weken verstreken waarin ik mijn vrouw iedere dag over de drempel droeg. Het werd steeds makkelijker om haar gedurende de maand te dragen. En eigenlijk ook steeds fijner.
Op een ochtend kon ze niet kiezen welke jurk ze zou dragen. Ze probeerde er een paar, maar kon geen geschikte vinden. Ze zuchtte dat al haar jurken te groot waren geworden. Ik zag ineens dat ze veel dunner was geworden en dat dát de reden was waarom ik haar makkelijker kon dragen. En ineens kwam het binnen: ze had zo veel verdriet en pijn in haar hart. Onbewust reikte ik naar haar en raakte haar hoofd aan.
Onze zoon kwam op dat moment binnen en zei: “Pa, het is tijd om ma over de drempel te dragen.” Voor hem was het nu al gewoon worden om zijn vader zijn moeder te zien dragen. Mijn vrouw vroeg hem dichterbij te komen en knuffelde hem. Ik keek de andere kant op omdat ik bang was dat ik toch nog van mening zou veranderen. Hierna pakte ik haar op en droeg haar vanuit de slaapkamer door de woonkamer naar de hal. Haar hand lag zacht en als vanzelf in mijn nek. Ik hield haar stevig vast en wil haar beschermen; het was net als op onze trouwdag.
Het maakte me verdrietig dat ze zo veel lichter was. Op de laatste dag toen ik haar oppakte, kon ik amper een voet verzetten. Onze zoon was al naar school. Ik hield haar tegen me aan en zei: “Ik had niet in de gaten dat we de intimiteit kwijt waren.” Ik vertrok naar kantoor, maar stopte onderweg. Ik sprong uit de auto zonder deze op slot te doen. Ik was bang dat elk oponthoud me van gedachten zou doen veranderen. Jane deed de deur open en ik zei haar: “Sorry Jane, ik wil niet meer scheiden.”
Stomverbaasd keek ze me aan en raakte mijn voorhoofd aan. “Heb je koorts?”, vroeg ze. Ik haalde haar hand van mijn hoofd. “Sorry Jane”, zei ik “ik wil niet meer scheiden. Mijn huwelijk was saai geworden omdat we de kleine dingen niet meer wisten te waarderen. Niet omdat we niet meer van elkaar hielden. Ik heb me nu gerealiseerd dat sinds ik haar op onze trouwdag over de drempel droeg, ik haar vast moet houden tot de dood ons scheidt.” Jane leek ineens wakker te worden. Ze barstte in tranen uit, sloeg me in mijn gezicht en sloeg daarna de deur dicht. Die klap had ik verdiend. Ik liep naar beneden en reed weg.
Onderweg stopte ik bij een bloemenshop en bestelde een boeket bloemen voor mijn vrouw. De verkoopster vroeg me of ik iets op het kaartje wilde schrijven. Ik glimlachte en schreef: “Ik wil je elke dag dragen tot de dood ons scheidt”.
Die avond kwam ik thuis, de bloemen in mijn hand, een glimlach op mijn gezicht. Ik rende naar boven en vond daar mijn vrouw: overleden. Mijn vrouw had al maanden tegen kanker gestreden en ik was zo druk met Jane om dat zelfs maar op te merken. Ze wist dat ze snel zou overlijden en wilde mij behoeden voor de negatieve reactie van onze zoon als hij het zou weten van onze scheiding. In de ogen van mijn zoon ben ik tenminste de liefhebbende echtgenoot…
Die kleine details in onze levens is hetgeen waar het écht om gaat in een relatie. Het is niet je huis, de auto, je bezit, het geld op de bank. Deze zorgen alleen voor de omstandigheden voor geluk, maar kunnen niet het geluk in jezelf en met elkaar geven. Maak dus tijd voor elkaar en doe die kleine liefdevolle dingen voor de ander die zorgen voor de intimiteit in je relatie. Blijf leuke dingen doen samen. Blijf in gesprek. Als je nu geen relatie hebt, onthoud dit dan voor de volgende relatie die je krijgt. Het is nooit te laat om het anders of beter te doen.
Veel mensen realiseren zich niet hoe dicht ze bij de oplossing zijn voor ze het opgeven.
Als je dit bericht deelt, kun je misschien wel het verschil maken in de relatie van iemand anders.
Schrijf een reactie